W 1939 roku ukończyłem szóstą klasę szkoły podstawowej i zdałem egzamin do V Gimnazjum Państwowego^[2] w Katowicach. Miałem już wszystkie książki i mundurek gimnazjalny, kiedy nastały wielkie nastroje wojenne i o wojnie mówiono na co dzień. W tym czasie zaciągnąłem się do Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej^[3], jako ten, który bił na alarm w razie nalotu.

W piątek 1 września 1939 roku o godz. 5:00 ojciec przyszli^[4] z nocnej zmiany. Pracowali w Tramwajach Śląskich, gdzie był sanitariuszem. Nosili drelichowy zielony mundur z wyłogami czerwonego krzyża na kołnierzyku. Tego ranka powiedzieli okropne słowa „jest wojna, Niemcy napadli na Polskę”. Ja otrzymałem od Drużynowego wartę wyznaczoną na dachu przy syrenie w szkole im. Lompy^[5] na Załężu. Dyżur miałem przez dwie godziny. Syreny ręcznej użyłem raz, kiedy niemieckie samoloty przeleciały nad Katowicami. Nasza artyleria strzelała, ale wybuchy naszych pocisków były daleko od niemieckich samolotów. Na ten widok mówiono o zdradzie i sabotażu, że celowniki dział przeciwlotniczych były przestawione przez zwolenników Niemców już w zakładach zbrojeniowych. W domu i wszędzie panowała panika i strach.

W pierwsze dni września nasze wojsko wyłapywało Niemców, którzy należeli do Freikorps^[6]. Posyłano ich po cywilu na pierwszą linię ognia wyposażonych w pałki przypominające maczugi i broń. Mieli stać się tarczą dla wojsk niemieckich. Złapanych ładowano na ciężarówki. W drodze do niewoli ludzie obrzucali ich kamieniami. Nie długo jednak cieszyliśmy się z ich niewoli.

1 września 1939 roku – wejście Niemców do Polski i lokalizacja naszego rodzinnego miasta Katowic

Wojsko niemieckie zaczęło przekraczać granice^[7]. Ludzie uciekali z granicy z Niemcami w głąb Polski. Każdy uciekał jak mógł – wozami, wózkami, pieszo lub na rowerach. Moja mama też spakowała trochę rzeczy - jedzenie, pierzyny i ubiór. Mieliśmy taki mały czterokołowy wózek, którym woziliśmy raz w tygodniu zakupy. Tym razem na wózek położyliśmy dwie deski i załadowaliśmy nasz dobytek. Mama z tatą uzgodnili, że w sobotę wyruszymy do babci na Wolę^[8], bo tam będzie bezpieczniej.

W niedzielę 3 września zaraz po nocnej zmianie ojca z całym naszym dobytkiem wyruszyliśmy w kierunku Woli. Ojciec z rowerem, a my, tzn. ja i siostry Klara, Tila i Jadzia ciągnąc wózek. Brat Stanik (Stanisław) wyruszył dwa dni wcześniej ze skautami. Kiedy byliśmy już za Mysłowicami w stronę Nowego Bierunia nagle wystraszył nas olbrzymi wybuch. Okazało się, że został wysadzony most na Przemszy w Mysłowicach. Ludzie zaczęli panikować.

 3 września 1939 r.

W tłumie spotkaliśmy Józka Buchtę (przyszłego męża mojej siostry Klary), który był w czynnej służbie w Wojsku Polskim. On to właśnie był ostatnim, który opuścił linię frontu Wirek-Kochłowice. Mówił, że Niemcy przedzierali się przez nasze stanowiska liniowe i parły na przód.

Razem dojechaliśmy do Kosztów, przez które uciekali liczne grupy uciekinierów z Wyrów. W Wyrach rozgrywały się czynne walki żołnierzy polskich z niemieckimi. Uciekający ludzie odcięli nam drogę na Wolę. Co było począć. Krótka szybka rodzinna narada. Ojciec powiedzieli, że ucieka dalej bo może gdzieś uda mu się wcielić do wojska, a przecież wojna nie będzie trwać długo. Mama zdecydowali zostać z nami u kuzynki w Kosztowach. W końcu ojciec pożegnali się ze wszystkimi i zaczęli zbierać się do drogi, wtedy ja prosiłem ojca „Tato jadę z Wami”. Ojciec popatrzeli na mnie i bez namysłu powiedzieli „siadej”. Rower ojca był dostosowany do jazdy na bagażniku tzn. z osi tylnego koła wystawały ok. 8 cm śruby, na które można było postawić nogi. Można było podczas jazdy wskakiwać na bagażnik co zresztą w czasie naszej podróży się przydawało. Na bagażniku był przymocowany kawałek koca więc było wygodnie. Czas naglił. Kiedy odjeżdżaliśmy był płacz i żal. Pojechaliśmy. Byłem ubrany tylko w mundurek harcerski. Miałem małą apteczkę podręczną wielkości 150x80x120 mm i nóż harcerski - „finka”. Ojciec byli wciąż w drelichowym mundurze Czerwonego Krzyża. W plecaku przechowywali mundur i sztandar powstańczy. Za ten sztandar byli odpowiedzialni - byli bowiem sztandarowym w Zawiązku Powstańców w Katowicach. Jechaliśmy z uciekinierami.

KOLEJNY ODCINEK "NIEMCY SĄ WSZĘDZIE"